Καταρχάς αυτό που θα συμβούλευα σε ανθρώπους που βρίσκονται σε παρόμοιες περιπτώσεις είναι να σκεφτούν απο μόνοι τους για ποιο λόγο επιλέγουν να παραμένουν σε μια σχέση στην οποία γνωρίζουνε οτι ο σύντροφος τους δεν μπορεί να είναι απόλυτα αφοσιωμένος σε εκείνους και στην σχέση τους. Γιατί επιτρέπουν ουσιαστικά στον εαυτό τους να είναι το τρίτο πρόσωπο; Τι είναι αυτό που κάνει ο άλλος άνθρωπος που τους κάνει να πιστεύουν στα λόγια του, την έκφραση αγάπης και την πρόθεση του να χωρίσουν, ενώ οι πράξεις του μπορεί να υποδηλώνουν κάτι το αντίθετο; Έχετε αναρωτηθεί ποτέ ότι όση ευθύνη φέρει ο σύντροφος σας, για τις πράξεις του απέναντι σε εσάς και την οικογένεια του, άλλη τόση ευθύνη έχετε και εσείς η ίδια που παραμένετε σε αυτή την σχέση;
Αντιλαμβάνομαι οτι σε αυτές τις περιπτώσεις η καχυποψία και η έλλειψη εμπιστοσύνης είναι «αναπόσπαστο» και αρνητικό κομμάτι της σχέσης αυτής, αλλά αντίθετα η ξεκάθαρη και ουσιαστική επικοινωνία, για να μπορέσει να υπάρξει και να στηρίξει την σχέση σας, σε μια τόσο δύσκολη στιγμή, χρειάζεται να υπάρχει και απο τις δύο μεριές. Όση αγάπη και αν υπάρχει, μόνο με ειλικρινή πρόθεση και δέσμευση μπορεί μια σχέση να ανταπεξέλθει στην οποιαδήποτε δυσκολία έχει να αντιμετωπίσει. Αν παρόλα αυτά δυσκολεύεστε να επεξεργαστείτε και να αξιολογήσετε την παραπάνω κατάσταση με αποτέλεσμα να επηρεάζεται η ποιότητα ζωής σας, η λειτουργικότητα σας και οι κοντινές σας σχέσεις, θα σας συμβούλευα να ζητούσατε την βοήθεια ενός ειδικού.
