Η Άλισον Λεβίν, είναι η συγγραφέας του βιβλίου On The Edge: The Art of High-Impact Leadership, και έχει καταφέρει να σκαρφαλώσει στην κορυφή του Έβερσετ ακόμα και ύστερα από 2 σοβαρά χειρουργεία καρδιάς.
Η συγγραφέας, έχοντας ζήσει την απίστευτη εμπειρία του Έβερεστ, μοιράζεται μαζί μας τα 5 πιο σημαντικά μαθήματα που πήρε από αυτήν!
#Όλα όσα χρειάζεσαι για να επιβιώσεις μπορούν να κουβαληθούν σε ένα σακίδιο πλάτης
Όταν συνειδητοποιήσεις την αλήθεια που κρύβεται πίσω από αυτή τη δήλωση, θα αποκτήσεις τεράστια δύναμη στη ζωή σου. Φαγητό, ρούχα και τίποτα άλλο. Αυτά χρειάζεσαι. Μάθε να ζεις με τα βασικά, και στη συνέχεια όταν θα έχεις οτιδήποτε έξτρα στη ζωή σου, θα νοιώθεις τη διαφορά και το πόσο ωραίο είναι να κακομαθαίνεις τον εαυτό σου που και που. Επίσης θα μάθεις τι σημαίνει ευγνωμοσύνη.
‘Όταν έχεις περάσει βδομάδες στις υψηλότερες κορυφές του Έβερεστ, τότε και μόνο τότε, το να κάνεις ένα μπάνιο με λίγο σαπούνι, φαντάζει στα μάτια σου σαν το πιο ωραίο σπα (παρόλο που εγώ έκανα το μπάνιο μου στεκόμενη σε κοφτερά βράχια με νερό που λίγα λεπτά πριν είχε ζεσταθεί από την καμμένη σωρό κοπριάς ενός βούβαλου)’, δήλωσε η διάσημη συγγραφέας.
#Φρόντισε να έχεις γύρω σου ανθρώπους που θα σε προσέξουν και θα σε βοηθήσουν να βρεις το κουράγιο να κατακτήσεις όλα τα πράγματα που σε φοβίζουν!
‘Στο Έβερεστ, ένα από τα πιο τρομακτικά μέρη του βουνού είναι η Khumbu Icefall, δύο χιλιάδες πόδια από απότομες κολόνες πάγου που μπορούν να μετακινηθούν ανά πάσα στιγμή και να κατρακυλήσουν σε μια γιγαντιαία χιονοστιβάδα πάγου, συνθλίβοντας τα πάντα στο πέρασμά τους. Η Icefall ήταν το σημείο που συνέβει ένα τραγικό ατύχημα την περασμένη άνοιξη που στοίχισε τη ζωή δεκαέξι ανθρώπων. Συνολικά, έχω ανέβει από αυτή την περιοχή περίπου δεκατέσσερις φορές, και δε γίνεται ποτέ “λιγότερο τρομακτική.” Τι με έκανε να περνάω ξανά και ξανά αυτό το μονοπάτι; Οι άνθρωποι που είχα γύρω μου που με ενθάρρυναν και φώναζαν και με περίμεναν ώστε να μην περάσω το μονοπάτι μόνη μου.’
#Βρες τη φωνή!
Ο καθένας την έχει..και ας μην την ακούει! Το 2002 ανέβαινα το Έβερεστ και μόλις μερικά εκατοντάδες μέτρα από την κορυφή πέσαμε σε καταιγίδα. Έτσι αναγκαστήκαμε να εγκαταλείψουμε την απόπειρα να φτάσουμε στην κορυφή. Το 2010, είμαι και πάλι στο βουνό, και κάνουμε άλλη μία προσπάθεια να φτάσουμε στη κορυφή. Και πάλι όμως έρχεται καταιγίδα. Σκέφτηκα, “Δεν υπάρχει κανένας τρόπος που να μπορώ να συνεχίσω την αναρρίχηση με αυτόν τον καιρό.” Αλλά μετά σκέφτηκα, “Λοιπόν … μπορώ να κάνω ένα ακόμη βήμα.” Και το έκανα. Mετά σκέφτηκα, “Εντάξει, μόνο ένα περισσότερο.” Και πάλι, το έκανα. Και τότε έκανα ένα ακόμα μετά από αυτό … και άλλο ένα … και άλλο ένα … και τελικά βρήκα τον εαυτό μου να στέκεται στην κορυφή.’
‘Όταν αρχίσεις να ακούς τη φωνή μέσα σου που σου λέει να κάνεις ακόμα ένα μικρό βήμα, σημαίνει πως πρέπει να το κάνεις. Είναι η πιο δυνατή φωνή από όλες’.
#Πρόοδος δε σημαίνει απαραίτητα οτι πάω μπροστά
‘Όταν είσαι σε αναρρίχηση στο Όρος Έβερεστ, δεν έχεις μόνο ανοδική κατεύθυνση για να φτάσεις στην κορυφή. Μπορεί επίσης να περάσεις πολύ χρόνο αναρριχόμενος προς τα κάτω, αλλά και προς τα πίσω, προς τη βάση της κατασκήνωσης.
Γιατί; Γιατί θα πρέπει να αφήσεις το σώμα σου να συνηθίσει το υψόμετρο πριν να είναι πολύ αργά (μια διαδικασία που ονομάζεται «εγκλιματισμός»), και αυτό σημαίνει ότι επιστρέφεις πίσω σε χαμηλότερο υψόμετρο αρκετές φορές καθ ‘όλη την εκστρατεία, ώστε να μπορείς να ανακτήσεις κάποια δύναμη από το σώμα σου και να αρχίσεις να προσαρμόζεσαι σε υψόμετρα πάνω από 18.000 πόδια.’
‘Η διαδικασία του να επιστρέφεις πίσω στην κατασκήνωση βάσης κάθε φορά πριν από την ανάβαση στην επόμενη υψηλότερη κορυφή, μπορεί να είναι τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά κουραστική. Αλλά αυτό είναι μέρος της διαδικασίας, και δεν πρέπει να δεις αυτό το πισωγύρισμα ως αποτυχία. Πρέπει να το δεις ως μια ευκαιρία για να αναζωογονηθείς έτσι ώστε να είσαι μια ισχυρότερη ορειβάτης όταν επιστρέψεις πίσω στο βουνό και πάλι.’
#To θάρρος είναι πιο σημαντικό από την ταχύτητα
‘Σπάνια (ίσως και ποτέ) θα είμαι η ισχυρότερη, ταχύτερη ορειβάτης σε μια αποστολή. Αλλά είμαι αποφασισμένη. Ο πόνος είναι συχνά μέρος της διαδικασίας, όταν προσπαθείς να ξεπεράσεις τα όρια σου. Η Junko Tabei έφθασε στην κορυφή του βουνού Έβερεστ στις 16 Μαΐου 1975, και έγινε η πρώτη γυναίκα που στάθηκε στην κορυφή στα 29.035 πόδια. Αυτό που κάνει αυτό το επίτευγμα ακόμη πιο εντυπωσιακό είναι ότι και οι συμπαίκτες της χτυπήθηκαν από μια χιονοστιβάδα στα 20,600 πόδια και χρειάστηκαν έξι άνθρωποι για να τους ανακαλύψουν.
Η Junko πονούσε αβάσταχτα μετά το ατύχημα και μετά βίας μπορούσε να περπατήσει. Ωστόσο, αυτή ήταν ενεργοποιημένη. Όταν σχολιάζοντας την ιστορική ανάβαση της είπε, “Τεχνική και ικανότητα από μόνες τους δεν πρόκειται να σε βοηθήσουν να φτάσεις στην κορυφή – αλλά η δύναμη της θέλησης που είναι το πιο σημαντικό. Αυτή η δύναμη της θέλησης δεν μπορείς να την αγοράσεις με χρήματα ή να σου δοθεί από τους άλλους – βγαίνει από την καρδιά σου “.
Δεν χρειάζεται να είσαι ο καλύτερος ορειβάτης για να φτάσεις στην κορυφή του βουνού! Απλά πρέπει να είναι αμείλικτη στο να τοποθετείς το ένα πόδι μπροστά από το άλλο.’
Και αυτό φυσικά ισχύει και στη δική σου περίπτωση και στην ανάβαση του δικού σου προσωπικού βουνού!
Διάβασε ακόμα: Αλλαγή τρόπου ζωής σήμερα; 3 τρόποι για να το πετύχεις!
