Κορίτσια μέσα από αυτή τη στήλη στο faysbook.gr με τίτλο SEX TALK θα μιλάμε για όλα τα θέματα που αφορούν στο σεξ και τις σχέσεις που όλες μας καίνε και θα φροντίζω εγώ, η Δανάη, μέσα από τις προσωπικές μου εμπειρίες και τις γνώσεις μου να βάζω τέλος στα αδιέξοδά σας. Το μόνο που χρειάζεται να κάνετε είναι να στείλετε το πρόβλημά σας με μήνυμα στη σελίδα μας στο facebook, @facebook.gr. Τα υπόλοιπα αφήστε τα πάνω μου.
Δίσταζα πολύ να σας στείλω μήνυμα, αλλά αλήθεια δεν έχω πού να πω αυτό που μου συμβαίνει. Με τον Αργύρη είμαστε μαζί 3 χρόνια και είναι 21. Του ήρθε χαρτί για τον στρατό και από την ώρα εκείνη , ξέρω πως θα τον χάσω. Θα είναι η πρώτη φορά που θα φύγει τόσο πολύ καιρό από το χωριό, θα είναι κοντά στην Αθήνα, θα βγαίνει στις άδειες του και θα μένει στον ξάδερφό του που σπουδάζει εκεί, θα γνωρίσει άλλες κοπέλες κι αυτό εντάξει, με πειράζει, αλλά πιο πολύ φοβάμαι μήπως δεν ξαναγυρίσει εδώ. Ενώ αν είχαμε παντρευτεί, αν είχαμε κάνει παιδί, δεν θα τον έχανα. Ξέρω ότι είμαι μικρή, είμαστε στην ίδια ηλικία, αλλά δεν έχω κάτι ποτέ κάτι με κάποιον άλλον ούτε θέλω. Του είπα πολλές φορές να λογοδοθούμε αλλά δεν θέλει. Σκέφτομαι να τον κάνω να καταλάβει ποιο είναι το σωστό για τη ζωή του και να μείνω έγκυος αυτές τις μέρες για να είμαι σίγουρη ότι δεν θα τελειώσει όλο αυτό που έχουμε. Η ζωή του είναι εδώ μαζί μου. Στέλλα.
Στέλλα μου, έχεις δημιουργήσει στο μυαλό σου μία αλληλουχία φανταστικών περιστατικών που θεωρείς ως δεδομένο ότι θα αποτελέσει και την πραγματικότητα: “Θα φύγει…θα βγαίνει στις άδειές του στην Αθήνα…θα γνωρίσει άλλες κοπέλες…θα φύγει από το χωριό…θα χωρίσετε”. Ο φόβος και η ανασφάλειά σου είναι παραπάνω από εμφανείς αλλά κατανοώ πως είναι μία πρωτόγνωρη για σένα κατάσταση -αυτή του αποχωρισμού για τόσο μεγάλο διάστημα- που δεν ξέρεις πώς να τη διαχειριστείς. Καταρχάς ηρέμησε. Για να είστε τόσα χρόνια μαζί, σημαίνει ότι είστε ένα ταιριαστό ζευγάρι. Το ότι δεν θέλει να επισημοποιήσετε τη σχέση σας, μου δείχνει να καταλάβω πως είναι ένα ώριμο και σωστό παιδί που -υποθέτω- έχει ανάγκη να σταθεί πρώτα στα πόδια του κι ύστερα να δημιουργήσει οικογένεια. Στέλλα μου…η απόκτηση ενός παιδιού θα πρέπει να είναι μία συνειδητή επιλογή δύο ανθρώπων. Και των δυο, το τονίζω. Μία απόφαση αγάπης, μια απόφαση ωριμότητας, επιθυμίας κι όχι ένας μοχλός πίεσης για να καταφέρουμε κάτι. Εσύ μας περιγράφεις μία κατάσταση που ο ένας εν αγνοία του θα γίνει πατέρας κι εσύ δεν θέλεις να γίνεις μητέρα αλλά να “δέσεις” με αυτό το παιδί έναν άνθρωπο δίπλα σου. Ίσως αν μιλούσες με τη μητέρα σου ή με μία μεγαλύτερή σου γυναίκα εκεί στο χωριό, να σε βοηθούσε να καταλάβεις πως η σκέψη που μοιράστηκες εδώ, είναι μία λανθασμένη παρόρμηση κι όχι μία συνειδητοποιημένη απόφαση. Αυτό τουλάχιστον εύχομαι…
Με εκτίμηση, Δανάη.
