Η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη έδωσε συνέντευξη στο περιοδικό «People» και μίλησε μεταξύ άλλων για τα όχι που αναγκάστηκε να πει σε επαγγελματικές δουλειές εξαιτίας της ποιότητάς τους.
Ντίβα και υπηρέτης του θεάτρου, η ηθοποιός μίλησε τις για τη νέα της πρόκληση, να ερμηνεύσει τη Norma Desmond στην παράσταση Στροχάιμ. Δουλεύει σκληρά, ακόμη και μετά την πρόβα. «Η δουλειά συνεχίζεται και στο σπίτι. Η μελέτη είναι συνεχής, αφού υπάρχουν πράγματα που προκύπτουν στην πρόβα, όμως για να τα κατακτήσεις, πρέπει να τους αφιερώσεις πολλές ώρες. Υπάρχει και το γενικότερο διάβασμα, γύρω από το συγγραφέα, το κείμενο…».
«Αυτό το δημιουργικό κομμάτι, ναι, είναι απολαυστικό» συμπληρώνει. Ο τόνος της φωνής της είναι σταθερός, αποπνέει σιγουριά, ένα είδος σοφίας. Ακόμη και όταν μιλάει για το άγχος πριν την πρεμιέρα. «Υπάρχει πάντα η αγωνία της πρεμιέρας. Αν αυτό που έκανες θα περάσει στον κόσμο. Οι καιροί είναι δύσκολοι, τα θέατρα πολλά και θέλεις η παράστασή σου να είναι πολύ ιδιαίτερη και ξεχωριστή για να έρθει ο κόσμος και να σε τιμήσει με την παρουσία του». Το κορίτσι που μεγάλωσε στο χωριό Δόξα, στο Διδυμότειχο, ήξερε να βάζει στοιχήματα και να τα κερδίζει. Γιατί πολύ απλά ήξερε που θέλει να πάει.
Η πρόκληση ποια ήταν για να απαντήσει θετικά;
«Καταρχάς μου άρεσε το κείμενο του Δημήτρη Δημητριάδη. Είναι η δεύτερη φορά που συνεργαζόμαστε. Είναι ένας συγγραφέας που εκτιμώ βαθιά, μου αρέσουν πολύ τα θέματά του, το ύφος του, η γραφή του. Το συγκεκριμένο έργο μου άρεσε γιατί μιλάει για την τέχνη, τη ζωή, τον θάνατο, την κατασκευή, το ψέμα με έναν τρόπο εξαιρετικό. Είναι και η συνεργασία με το Από Μηχανής Θέατρο, έναν χώρο που πάντα προσέχει τις καλλιτεχνικές του επιλογές. Και σε καιρούς δύσκολους, χωρίς επιχορήγηση, το να επιμένεις σ’ αυτή τη γραμμή δεν είναι αυτονόητο, ούτε εύκολο. Είναι προς τιμήν των ανθρώπων που το διαχειρίζονται, του Άκι Βλουτή και του Νίκου Αναγνωστόπουλου. Επίσης η συνάντηση με την Αγλαΐα Παππά μου δίνει μεγάλη χαρά. Τη θαυμάζω για την υποκριτική της, το ήθος και τη στάση ζωής της. Και βέβαια η διδασκαλία του Σταμάτη Φασουλή. Είναι ο πιο κατάλληλος σκηνοθέτης για να διαχειριστεί το θέμα του έργου, που αναφέρεται στην ταινία «Η Λεωφόρος της Δύσης» του Μπίλυ Γουάιλντερ, ένα από τα αριστουργήματα του κινηματογράφου. Η ταινία μιλάει για τον κόσμο της λάμψης του παλιού Hollywood, αλλά και για το τίμημα που πλήρωσαν τότε πολλοί άνθρωποι, για την παρακμή, την καταστροφή τους, για την πορεία τους στην τρέλα. Ο Σταμάτης γνωρίζει πολύ καλά τόσο την ταινία, όσο και το έργο του Δημητριάδη.»
Μιλώντας για το τίμημα, κάνοντας ένα ταμείο για αυτά που έχει κερδίσει, πόσο το «κοστολογεί»; Είναι μικρό ή μεγάλο;
«Είναι διαφορετικά τα μεγέθη. Αλλιώς στο Hollywood και την Αμερική, και αλλιώς στη μικρή μας Ελλάδα. Εκεί οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν τεράστια πίεση. Οι απαιτήσεις της βιομηχανίας του κινηματογράφου τούς συνθλίβουν. Η αξία τους μετριέται στο ταμείο. Τα media παρεμβαίνουν στη ζωή τους. Όλο αυτό δεν είναι εύκολα διαχειρίσιμο. Γι’ αυτό και υπάρχουν αυτοκτονίες, όπως αυτή του Robin Williams, ή οι θάνατοι του Philippe Seymour Hoffman και του Heath Ledger. Στην Ελλάδα τα μεγέθη είναι πολύ μικρότερα. Έτσι, δεν μπαίνει η έννοια «τίμημα», ειδικά αν είσαι ένας άνθρωπος συγκροτημένος και με στόχους. Εγώ ήμουν πάντοτε στο χώρο της Τέχνης κι αυτό ήταν το μεγάλο κέρδος μου. Ακόμη και στην τηλεόραση οι επιλογές μου ήταν αυστηρά καλλιτεχνικές, συνήθως ήταν μεταφορές μυθιστορημάτων. Δεν έκανα εμπορικά ή καθημερινά σίριαλ. Δεν μπήκα ποτέ στο ελληνικό star system.»
Τα ποσά που της είχαν προτείνει τότε, για να πρωταγωνιστήσει σε σίριαλ, δεν ζάλιζαν;
«Η επιλογή μου ήταν συνειδητή. Φυσικά και είχα ανάγκη αυτά τα χρήματα, όμως τα αρνήθηκα. Ζω αποκλειστικά από τη δουλειά μου, δεν έχω άλλους πόρους, συντηρώ η ίδια τον εαυτό μου από τα είκοσί μου. Και ο μισθός του ηθοποιού, στις θεατρικές ομάδες και τις πειραματικές σκηνές όπου δούλευα συνήθως, δεν ήταν μεγάλος. Προτιμούσα, όμως, να ζω με έναν λιτό τρόπο και να είμαι συνεπής στις αρχές μου, παρά να κάνω κάτι που δεν με κάλυπτε καλλιτεχνικά.»
Αισθανθήκε ποτέ να προδίδει τον εαυτό της;
«Όχι. Όλες μου οι επιλογές είχαν πάντοτε ως γνώμονα το έργο, τον συγγραφέα, τους συνεργάτες. Βέβαια κρίνοντας με πολύ αυστηρά προσωπικά κριτήρια, αν είχα την οικονομική δυνατότητα, κάποιες από αυτές τις δουλειές δεν θα τις έκανα. Θα ήθελα να κινούμαι σε ένα πολύ συγκεκριμένο χώρο, του πειραματικού, του avant garde θεάτρου. Αλλά δεν μπορείς να είσαι συνεχώς εκεί, γιατί δεν μπορεί να σου προσφέρει τα προς το ζην. Πέρυσι με την ομάδα Bijoux De Kant, παρά τη μεγάλη μου καλλιτεχνική απόλαυση, τα οικονομικά μου έφτασαν σε αδιέξοδο. Δεν μπορείς να ζήσεις με τον τρόπο που ζουν αυτά τα παιδιά σήμερα. Είναι τεράστιο πρόβλημα για τις πειραματικές ομάδες, τους νέους ανθρώπους, το να υπάρξουν. Οι περισσότεροι αναγκάζονται και κάνουν και άλλες δουλειές για να επιβιώσουν. Βέβαια όπως έχουν έρθει τα πράγματα, όλοι πια κάνουμε τρεις και τέσσερις δουλειές μέσα σε μία σεζόν.»
Δες ΕΔΩ Ποια ηθοποιός κάνει ποδαρικό στη «10η εντολή»; (φωτό)
